11 Mayıs 2011’de İstanbul’da imzaya açılmış olması nedeniyle “İstanbul Sözleşmesi” adıyla bilinen sözleşmenin gerçek adı ” Avrupa Konseyi Sözleşmesi” olup, kadınlara yönelik şiddet ve aile içi şiddetin önlenmesi ve bunlarla ilişkin mücadeleyi kapsar. Bahsi geçen konularda devletin yükümlülüklerini kapsayan İstanbul Sözleşmesi uluslararası boyutta bir insan hakları sözleşmesidir.

1 Ağustos 2014 yılında yürürlüğe giren sözleşmenin 4 temel ilkesi :

• Kadına yönelik her türlü şiddetin ve ev içi şiddetin önlenmesi,
• Şiddet mağdurlarının korunması,
• Suçların kovuşturulması,
• Suçluların cezalandırılması ve kadına karşı şiddet ile mücadele alanında bütüncül, eş güdümlü ve etkili işbirliği içeren politikaların hayata geçirilmesidir.

Temmuz/2020 itibariyle 46 ülke ve Avrupa Birliği tarafından imzalanmış ve 12 Mart 2020’de ilk imza atan ülke Türkiye olarak kayda geçmiştir. İmzacı ülkelerin vermiş oldukları taahhütler bağımsız uzmanlar grubu GREVIO komitesi tarafından kontrole tabiidir.

İstanbul Sözleşmesi Neden Önemli? 

Her şeyden önce kadına karşı şiddeti bir insan hakları ihlali olarak gören bağlayıcı nitelikteki ilk uluslararası düzenlemedir. Bir diğer önemi ise mağdurun haklarının korunmasına yönelik tedbirlerin, “cinsel yönelim” ve “toplumsal cinsiyet kimliği” ne olursa olsun ayrımcılık gözetilmeden alınmasını garanti eden ilk uluslararası sözleşme, İstanbul Sözleşmesidir.

Sözleşmede “kadına yönelik şiddet”, ister kamusal ister özel alanda meydana gelsin, kadınlara yönelik fiziksel, cinsel, psikolojik ve ekonomik, acı ve ıstırap veren veya verebilecek olan, cinsiyete dayalı her türlü eylem veya bu eylemlerle tehdit etme, zorlama, keyfi olarak özgürlükten yoksun bırakma olarak tanımlanmıştır. Aile içi şiddet ise aile içinde veya hanede veya mağdur faille aynı evi paylaşsa da paylaşmasa da eski veya şimdiki eşler veya partnerler arasında meydana gelen her türlü fiziksel, cinsel, psikolojik veya ekonomik şiddet eylemi olarak tanımlanmıştır.

Kaynak : Vikipedi